Hakkında yazdığım tenkitlere yanıt verdi Bülent Arınç. Uzun, upuzun metnin bir yerinde bana şöyle seslenmiş: ‘Seninle yaşamak zorunda olduğu için acısı her fotoğrafında yüzünden okunan kedin Sekter’e dahi acıyorum.’ Çabucak kedim Sekter’e dönüp sordum: ‘Ne diyorsun buna?’ Kedim Sekter, hiç lakin hiç beklemediğim bir karşılık vermesin mi? Yüzüne her şeyi göze almışlara has bir tabir kondurup ‘Kusura bakma fakat adam haklı’ demesin mi? Bu apaçık nankörlük karşısında çok bozuldum. Öfkeyle zıpladım: ‘Nasıl haklı ya? Bunu nasıl dersin? Şunca vakitlik yaşanmışlıklar var.’ Sekter de bunun üzerine aşağıdaki yazıyı kaleme aldı. Noktasına, virgülüne dokunmadan yayınlıyorum:

“Fotoğraflarıma bakanlar, genelde ‘Aman da ne hoş şey, aman da ne şeker şey, ben bunu yerim yahu’ diyorlar, öteki da bir şey demiyorlar. Zannediyorlar ki ben gamsız, kasavetsiz, memnun mesut yaşıyorum.

Ahmet Hakan’ın elinden çektiğim acıları asla fark etmeyip bana alenen ciğercinin kedisi muamelesi yapıyorlar. Çok şükür, çok şükür!

Nihayet bunu fark eden bir kişi çıktı: Bülent Arınç!

O engin ferasetiyle, o süper basiretiyle, o meşhur uyanıklığıyla, o asla külyutmaz tabiatıyla… Kimselerin çözemediği büyük sırrı çözdü. Benim acılar içinde kıvrandığımı fark etti. Gerçi 15 Temmuz gecesine kadar FETÖ’nün silahlı bir örgüt olduğunu anlayamamış, yalnızca bu yüzden ‘İsterseniz bana ahmak diyebilirsiniz’ deme durumunda kalmıştı lakin o kadarcık kusur kadı kızlarında bile bulunur canım.

Neyse… Neyse… Ah Bülent Abi ah! Ben bu Ahmet Hakan denilen şahsın elinden neler çekiyorum, neler! Ödül maması talep ederim. Karşılamaz. Sevilmek istemem. Sever. Sevilmek isterim. Yüzüme bile bakmayıp TV izler. Hiç hoşlanmadığımı bildiği halde… Islak burnuma pıt pıt vurur. Kaç sefer ‘Yapma’ dediğim halde… Israrla kuyruğumu tutmaya kalkar. Biraz fazla miyavlasam… Küt diye bir odaya kapatıverir. Bazen dayanamayıp, ‘Yeter artık yeter! Benim bir özgül ağırlığım var’ diye dikleniyorum bunun karşısında. Güya dünyanın en komik, en absürt argümanını işitmiş üzere başlıyor Erol Taş kahkahaları atmaya.

O denli doluyum ki benim Saygıdeğer Bülent Abim… ‘Genç Sekter’in Acıları’ diye bir kitap bile yazabilirim. Dışarı çıkmak istiyorum, salmıyor. Nefret ettiğimi pek iyi bildiği halde, su latifeleri yapıyor. Tenhalarda menhalarda uyumak istiyorum, bırakmıyor. Konuk geldiğinde türlü çeşitli sevimlilikler yapma misyonu bana verildiği halde meskenin karar düzeneklerinde zerre kadar işlevim yok. Canıma tak etti artık! Biraz daha zorlarsa ben de bunun karşısına rakip olarak bile çıkabilirim be abi.

Madem şu koca memlekette çektiğim acıyı fark eden birinci ve tek kişi sen oldun, o halde gel de kurtar beni bu adamın elinden Bülent Abi… Gerekirse cübbeni giy, müdafaa et beni. Hiç merak etme: Karşılığını ziyadesiyle öderim sana Bülent Abi… Yedi yıldır ben bu adamla yaşıyorum abi. Sana istemediğin kadar çok mahrem bilgi veririm. Sen ister o mahrem bilgileri, kaset faresi dostlarına verirsin. İster önümüzdeki polemiklerde kullanırsın. Artık orası senin bileceğin iş. Gel, kaçır beni Bülent Abi…

Gel, sahip çık şu Sekter mazlumuna… Damadını kurtardığın üzere kurtar beni. Ya da gel, özgül yüklerimizi birleştirelim Bülent Abi. ‘Başkaldırıyoruz, varın bizim farkımıza’ diye Ahmet Kaya müzikleri söyleyelim birlikte. Kedilerden bile oy alacak bir parti kuralım. Üçüncü ittifakı oluşturalım. Tom ve Jerry olalım. Devirelim şu Ahmet Hakan saltanatını. Haydi Bülent Abi… Cüret, yürek, azıcık daha yürek. Korkma, ben varım Bülent Abi.

İMZA: Acıların Kedisi… SEKTER