Fehmi Koru*

Artık bakıyorum, anne-babalar çocuklarının kendilerinden daha ileride olması için uğraş ediyorlar. Yalnızca çaba etmekle kalmayıp fedakarlıkta da bulunuyorlar. Gelir düzeyi her seviyede aile, çocuklarına, kendi seviyelerinin üzerinde bir yol açma derdindeler.

Bu müşahede beni sevindiriyor.

Geçmişte durum farklıydı.

Babalar erkek çocuklarının büyüyünce kendisi üzere olmasını amaç seçerdi. Çocuğun eğilimleri hiç hesaba katılmaz, umutlarına aldırılmaz, babanın çalıştığı fabrikaya emekçi olarak girmesi, dükkanını-mağazasını devralması, kendisi üzere memur olması beklenirdi.

Annelerin kız çocukları için seçtiği amaç, konuta ekmek getirecek bir kocaya yar olmasıydı.

Klasik sayılabilecek ailelerin çocukları bile artık kabuklarını kırıyor ve kendilerine farklı hayatlar kurmanın yollarını arıyorlar bugün. Aileleri de kendilerini destekliyor.

Var olanın ötesinde bir şeyler peşinde koşan çocuklar-gençler görüldüğünde, yakınlarının, “İcat çıkarma” diye eteğinden çektiği bir geçmişimiz var. Bugün, işte gördük, ekmeğinin peşinde Almanya’ya yerleşmiş iki ailenin çocukları şirket kurmuş, dünyanın karşılaştığı en büyük sıhhat felaketi olan Korona salgınının aşısını icat etmişler…

Yarınki jenerasyonlar, hiç kuşkusuz, bugünkünden çok daha farklı, kesinlikle daha ileride olacaklar…

Büyükannesinin sakızını çiğneyenler de var

Olan zaten oluyor; planlı-programlı olmuyor. Yarınları planlamakla misyonlu olanlar günü kurtarma derdindeler ve bırakın yarını öngörebilmeyi birden fazla bugünü bile kıymetlendirmekten oldukça uzak.

Politikler, bürokratlar, topluma taraf vermesi beklenecek ne kadar kesim varsa hepsi…

“Körlerle sağırlar, birbirini ağırlar” özdeyişine uygun profesyonel hayatlar sürdüren bir kitle, bilerek yahut bilmeyerek, bu zaten gidişe takoz koymakla meşgul.

Ülkenin tartışma mevzularına bu gözle bakarsanız kesinlikle göreceksiniz, incir çekirdeğini doldurmayacak mevzularla meşgul edilmek isteniyoruz. Eften tüften problemler ülkenin temel kederlerini görmeyi engelleyecek biçimde gündeme taşınıp tartışılıyor.

70 yılı bulan hayatımda, 50 yıl evvel, 40 yıl evvel, 30 yıl evvel, 20 yıl evvel, 10 yıl evvel tartışıldığını gördüğüm ve tartışma ortamının içerisinde kendim de yer aldığım neler varsa, onların ya birebiri yahut bir gibisi, bugünün tartışma konusu olarak karşıma -karşımıza- çıkıyor.

Ailelerin kendilerinden daha ileri olması için hiçbir fedakarlıktan kaçınmadığı, teknolojinin sağladığı kolaylıklardan yararlanmayı bilen yeni jenerasyonların istek ve taleplerini algılaması imkansız tesirli bir kesim var ve bunlar toplumsal hayatın içerisinde işgal ettikleri yerleri korumaktan diğer bir niyete sahip değiller.

Onlar hala çocukların karşıt görüşlerine “İcat çıkarma” diye terslenilen baş yapısına sahipler.

Günümüzün icatlar ve keşifler periyodu olduğunu fark etmiyorlar.

Eş-dost bunun için var, ama…

Sırf politikleri -hatta onların da bir bölümünü- düşünerek bu satırları yazdığım sanılmasın; şikayet ettiğim davranış usulünü sergileyen tipler toplumsal hayatın her alanında varlar ve varlıklarını berbata kullanmakla meşguller.

İyi-kötü, güzel-çirkin, doğru-yanlış, gerçek-çakma çelişkisi kelam konusu olduğunda daima olumsuzu tercih etmekteler.

Hayatım boyunca en büyük endişem “Başkaları ne der?” telaşı yahut yasalar duvarına çarpma ihtimali olmadı; daima kendi ailemin fertlerinin ve yakın etrafımın gözünden düşmekle sonuçlanacak yanlışlardan sakınmaya çalıştım. O sebepledir ki, toplumsal medyada hakkımda neler yazıldığıyla hiç ilgilenmem; yakından birilerinin ufak bir tenkidine ise derhal kulak veririm.

Yanlışlardan uzak durmaları gerektiğini düşündüğüm pek çok kıymetli kişinin farklı tasalara sahip olmaları beni daima üzmüştür. “Yakınları, eşi, çocukları uyarmıyor mu bu insanı?” sorusu zihnimi sıkça meşgul etmiştir. 

Galiba beşerler etraflarını kendileri seçtikleri yahut doğal etraflarını kendilerine uyumlu kılacak sistemler bulabildikleri için yanlışa düşme ihtimali büyüyor.

Etraf yanlışı görüyor, lakin söylemesi gerektiğinde bundan kaçınıyor.

Sanırım, bir müddet sonra, tıpkı etraf, uyarmaları kendilerinden beklenen kişi ile birlikte, yanlışı gerçek, kötüyü iyi, berbatı hoş, çakmayı gerçek üzere görmeye başlıyor.

Örnek: Yanlış yapmaması gerekenlerin okuduğu muharrir doğruları yazacağı yerde utanılacak şeyler yazıyor, etrafındakiler “Ellerin sıkıntı görmesin” deyip alkışlıyorlar.

Vakitle utanma duygusu da yok oluyor.

Her yapılan, zorlayacağı kaideler ve sebep olacağı sonuçlar fazla düşünülmeden yapılıyor.

Meğer her yapılanın yapanı da aşan çok daha geniş alanları etkileyebilecek sonuçları olabiliyor.

Yapanın yaptığı yanına kâr kalınca daima birebir çeşitten yanlışlar yapılıp duruyor.

Kendilerinden evvelki jenerasyonlardan farklı yetişen, kabuklarını kırmış yahut kırmaya hazır genç kuşaklar sanırım bu yüzden olanlardan şad değil. Etraf onları sıkıyor, hatta Türkiye onların gözünde yaşanmaz bir ülke haline dönüşüyor.

İmkan bulanın kapağı yurtdışına atması yahut atmak istemesi bundan.

Daha fazla bu türlü gidebilir miyiz?

Gidemiyoruz işte.

Kolay değişimlere değil bir zihniyet ihtilaline muhtaçlık var.

*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.

T24