HaberTürk gazetesi muharriri Nihal Bengisu Karaca, Netflix’te 5 kısım olarak ekrana gelen ve merkezinde İstanbul Galata’da yaşayan Sefarad Musevilerinin bulunduğu Kulüp dizisini yorumladı.
Karaca, “Kulüp dizisi neden bu kadar çok sevildi?” başlıklı yazısında, “Görsel direktörlüğü ve ele aldığı ekalliyet problemi ile göz dolduran, “Bir Başkadır” kadar olmasa da, beşerde “Yaşasın Türk dizisi izleyebiliyormuşum” sevinci uyandıran bir üretim. Direktör Zeynep Günay Tan’ın ellerine sıhhat.” kanısını lisana getirdi.
Karaca, “Oyunculuklar, bilhassa Fırat Tanış, Gökçe Bahadır, Salih Bademci çok başarılı. Fırat Tanış tipi oyuncular için ‘versatile oyuncu’ deniliyor. Hakikaten o denli, ‘Çelebi’ karakterinin zorluğunu; Yahudi’yi Şabat’a, Müslüman’ı Cuma’ya salmayan, acımasız lakin içli ‘kötü’ müdür karakteri lakin bu türlü çok istikametli, her kalıba girebilen ve halden hale dönüşleri hiç batmayan kendi doğallığının içinde akan bir oyuncu tarafından canlandırabilirdi. 1955 eylül kabusuna giden atmosferde, ana karakterin dramının ebesi olan Varlık Vergisi ve Aşkale’de vefatına çalıştırılan gayri müslimler alt başlığı, İnönü dönemi-Menderes periyodu karşılaşması yapılmayacağının göstergesi. O ya da bu değil ‘öteki’ olmadan var olamayan bir ‘rejim’ var ve ‘iç düşman’ yaratmadan iktidarını sürdüremeyecek olan hükümetlerin imdadına yetişiyor. Mevzuunun özeti bu ve diziyi yapanlar bunu kavramış görünüyor.” değerlendirmesini yaptı.
Karaca şu tabirleri kullandı:
“Gladyo provokasyonlarının bir muhiti ve orada yaşayan azınlıkları yol yöntem nasıl zehirlediğini mütehakkim çoğunluğu da nasıl havaya soktuğunu, gaddarlaştırdığını kesitler halinde verecek ve şimdilik yalnızca hazırlık faslını kotarmış üzere görünüyor. O hazırlık safhasında tartının müzikçi ve show insanı Selim karakterine verilmesi, Salih Bademci’nin performansı çok iyi olsa da beni biraz sıktı ancak bakalım, ikinci kısım ola hayrola. Övmeye geldik lakin azıcık da sövelim. Beğenmediğim kısımlar da var: Asude Kelebek her ne kadar bir ‘Amelie’ tatlişkoluğunda olsa da, Raşel karakteri çok antipatik. 50’li yıllar atmosferinin yetimhanede büyüyen genç bir gayri müslim kıza bu kadar şımarık ve hatta 2021 tikisi üzere davranma yüreği vereceğini sanmıyoruz. Dizinin başından sonuna kadar “Gerçek değil bu kız” diyerek izliyoruz.
Fıstık İsmet’in ‘baba sorunu’ biraz artistik. Yapay. Lakin genel olarak aslında bu karakter yapay.
Bir yerde, bir ‘umarsız’ sözü duydum. 50’li yıllarda bu söz kullanılsaydı şayet, emin olun hiç değilse yanlışsız manasıyla kullanılırdı.
Vitrinlerde televizyon var. Meğer televizyon Türkiye’nin hayatına 60’ların sonunda girdi. Halbuki dizi 1955 yılından az evvelki bir devri anlatıyor diye biliyoruz, bu durum biraz baş karıştırıcı. Hülasa, “Too little, too late” lakin olsun. Umarım bu dizi sinema, birebir mevzuyu çok daha yavuz biçimde, daha dolu diyaloglarla fakat ne olursa olsun ‘objektif’ bir bakış açısından sapmadan ele alacak öteki üretimlere da cüret verir.”
T24
