Koronavirüs salgını nedeniyle bayan yoksulluğunun daha da artacağına ait Birleşmiş Milletler Bayan ve Kalkınma Programı’nın son raporundan hareketle Üniversal gazetesinde yoksullukla uğraş etmek için ‘eskortluk’ yapmak zorunda kalan Serpil’in kıssasına yer verildi.
Hilal Tok ve Elif Turgut imzalı haberde Birleşmiş Milletler’in Bayan ve Kalkınma Programı’nın son raporuna vurgu yapılarak Koronavirüs salgını ve tesirleri nedeniyle 2021 yılına kadar 47 milyonu bayan ve kız çocuğu olmak üzere 96 milyon insanın çok yoksulluğa sürükleneceği söz edildi.
Dünya Bankası’nın salgınının tesiriyle 2021’e kadar 150 milyona yakın insanın çok yoksulluğa sürükleneceği öngörüsünün de paylaşıldığı haberde yoksulluğa tahlil bulmaya çalışan Serpil’in hikayesine yer verildi.
“Serpil’in öyküsü son vakitlerde fakir mahallelerde sayısı süratle artan fakat öyküsünü yüksek sesle lisana getirmekten çekinen yüzlerce bayanın yaşadıklarının da bir örneği aslında” denilen haberde Serpil’in anlatımlarına yer verildi.
“Kimse karşıma gelip ‘sen bu işi yapıyorsun’ diye reaksiyon gösteremiyor zira kimsenin hem umurumda değil hem de zati beni 16 yaşında birinci satan babamdı, beni zorla evlendirerek, başından atarak resmen sattı. Sahip çıkmayan bir aile esasen karşıma gelip söyleyemez bir şey…”
32 yaşında ve üç kız çocuğu olan Serpil “Bazen isyan ediyorum; ne babadan yana yüzüm güldü ne anadan ne kocadan. Fakat ben tek başıma ayakta duracağım. Buysa da yolu bunu yapacağım, kızlarımı açlık içinde büyütmeyeceğim” diyor.
Serpil’in kıssası şöyle:
“Ekmek olmaya komşulara gidiyorum”
Daha sonrasında İstanbul’a eşinin yanına geldiğini söyleyen Serpil, burada da zorlukların sürdüğünü, bunun her gün daha da büyüyen yoksullukla daha da beter hale geldiğini anlatıyor: “Sonra tekrar İstanbul’a geldim lakin burada da yaşadığımız yoksulluk çok beterdi. Kocam hakikat düzgün çalışmıyordu. Çocuklar küçücükken dolap bomboş oluyordu. En küçük çocuğumu yanlışsız düzgün emziremedim bile, karnımı doyuramıyordum ki sütüm gelsin. Meskende yumurta olmuyordu, komşuya gidip istiyordum. Ekmek olmuyordu yüzüm kızara kızara komşuya ‘eşim gelirken ekmek almayı unutmuş’ diyor ekmek istiyordum. Bana ‘Eşin haydi unutuyor, giderken konuta para da mı bırakmıyor’ dediklerinde ağırıma gidiyordu. Gebeyken bile hastanede rehin kaldım. Yıllardır görüşmediğim annemi arayıp beni kurtarmasını istedim, o denli çıkabildim hastaneden. Tüpümüz yoktu, sütüm gelmediği için bebeğe çorba yapmaya komşuya gidiyordum. Tel şehriye çorbasının suyunu veriyordum küçük kızıma. Komşudan kaynar tencereyle dönerken merdivenlerden kaydım, koluma döküldü. Bak yanık izi hala duruyor… ”
“Yokluktan yokluğa düştüm”
“Çocuklarım tehlikedeydi, risk altındaydı, açlık içindeydi” diyen Serpil, en sonunda bir de kocası tarafından aldatılınca meskeni terk ettiğini, fakat çocukları yanına bir müddet alamadığını söylüyor. “İlk evvel bir dokumacılık atölyesine girdim. O kadar çalışıyordum, bir de paramı vermiyorlardı. Daima geciktiriyorlardı. Yokluktan yokluğa düştüm” diye yaşadıklarından bahsederken babalarının yanında kalan çocukların yoksulluk içinde nasıl yaşadığını öfke ve çabukla anlatıyor: “Çocuklara resmen komşular acıyıp bakıyordu. Çocuklara yardım bağlattık. Servis parası, küçüğe bakıcı parası. 3 senede bakıcı yalnızca 23 gün para alabilmiş, kocam çocukları okula göndermeyip o parayı kendi harcamış.”
T24
